Το παιχνίδι της αντιστροφής, Αντόνιο Ταμπούκι

 

Τίτλος: Το παιχνίδι της αντιστροφής
Πρωτότυπος τίτλος:  Il gioco del rovescio
Συγγραφέας: Αντόνιο Ταμπούκι (Antonio Tabucchi)
Μετάφραση: Ανταίος Χρυσοστομίδης
Εκδόσεις: ΑΓΡΑ

Χώρα: Ιταλία

 

Το "Παιχνίδι της αντιστροφής" είναι ένα βιβλίο με διηγήματα, με τον συγγραφέα να τον έχω γνωρίσει ω τώρα με τρία μυθιστορήματά του. Η γραφή του όπως οι θεματικές των διηγημάτων του είχαν γνώριμο χαρακτήρα, από την προηγούμενη αναγνωστική μου επαφή μαζί του.

Με λέξεις απλές και με ένα ρυθμό άλλοτε αργό κι άλλοτε νωχελικό σε βάζει μέσα στην ιστορία. Κι όσο την διαβάζεις κι έχεις εισχωρήσει μέσα της και θες να δεις τι θα συμβεί, εκεί η ιστορία τελειώνει. Δεν νιώθεις όμως ματαίωση, αντίθετα, σου δημιουργεί ένα είδος πλήρωσης. Δεν υπάρχουν ανατροπές στην πλοκή του, το κεντρικό του θέμα είναι η στιγμή ή η κατάσταση στην οποία επικεντρώνεται. Δεν δίνει όλες τις πληροφορίες, κάτι αιωρείται που θα μπορούσε να ειπωθεί, αλλά δεν έχει σημασία για την ίδια την ιστορία. Έτσι, στο τέλος σε αφήνει ως αναγνώστη να προσθέσεις, να αναρωτηθείς, να φανταστείς.

Οι ιστορίες του έχουν να κάνουν με το αισθάνομαι του κάθε πρωταγωνιστή και εν τέλει του αναγνώστη. Ο τόνος του ρέπει προς την μελαγχολία και το ύφος του στιγμές προς το ονειρικό, αν και οι ιστορίες του έχουν ρεαλιστικό υπόβαθρο. Αυτή η εντύπωση υπάρχει, διότι διηγείται από τα μέσα του κάθε πρωταγωνιστή προς τα έξω.

Ο τίτλος του βιβλίου είναι και ο τίτλος τoυ πρώτου διηγήματος. Γενικά, υπάρχουν τίτλοι που άλλοι είναι “πιασάρικοι” και άλλοι πιάνουν το πνεύμα του βιβλίου. Ο τίτλος του βιβλίου του Ταμπούκι ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. Ίσως γιατί δεν μένει στο προφανές της κάθε ιστορίας, αλλά σε αυτό που συμβαίνει στα «παρασκήνια», όποια και να είναι αυτά.

Όλες οι ιστορίες του βιβλίου θα άξιζαν να αναφερθούν, έτσι, θα αναφέρω ενδεικτικά «Τα απογεύματα του Σαββάτου», που είναι η αφήγηση από τα μάτια ενός παιδιού της καθημερινότητας κάποιων Σαββατιάτικων απογευμάτων, στα οποία νιώθει μια αδιόρατη αλλαγή στην συμπεριφορά της μητέρας του (χωρίς να ειπώνεται ξεκάθαρα ο λόγος) και τη νιώθεις όπως εκείνο. Στο «Φωνές» περιγράφει περιστατικά από μια τηλεφωνήτρια γραμμής βοήθειας (ατόμων με μελαγχολία, που νιώθουν μοναξιά) και την επιστροφή της έπειτα στο σπίτι της και στις δικές της «Φωνές».

Είναι ένα βιβλίο που δεν συνταράσσει, αλλά έχει μια ήρεμη δύναμη όπως όλα τα βιβλία του Ταμπούκι που έχω διαβάσει ως τώρα.