Μια νυχτερινή κατάδυση στο σύμπαν του Nils Frahm

 

Είναι κοινή γνώση ότι η μουσική δεν γνωρίζει σύνορα, είναι ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε ένα ετερόκλητο πλήθος ψυχών. Το άκουσμά της μαγεύει, δεν σε νοιάζει πως και γιατί το κάνει, την στιγμή που την ακούς απλά νοιώθεις.

Τώρα που έχει κατασταλάξει το αρχικό συναίσθημα από την συναυλία, η μνήμη νοσταλγεί τις δύο ώρες που κύλισαν στο Ηρώδειο ακούγοντας την  μουσική  που έβγαινε από τα μαγικά χέρια του Nils Frahm, με ένα κατάμεστο Ηρώδειο να είναι προσηλωμένο στο κέντρο της σκηνής.

Μηχανήματα και μουσικά όργανα ήταν προσεκτικά τοποθετημένα, μιας και ήταν το σκηνικό στο οποίο ο Nils Frahm μεγαλούργησε. Ήταν το προσωπικό του σύμπαν στο οποίο μας υποδέχτηκε όλο χαρά. Ένας άνθρωπος που έβγαζε μια γλύκα από το λίγο που επικοινώνησε μαζί μας μέσω του μικροφώνου και δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, αναλογίζομαι καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, γιατί την ίδια ευαισθησία έβγαζε και στην μουσική γλώσσα που μας μίλησε την περισσότερη ώρα.

Η μουσική του χαρακτηρίζεται ως ένας συνδυασμός νεοκλασσικής με ambient. Την κλασσική μουσική την έχουμε συνυφασμένη με πολυπληθείς ορχήστρες και αναγνωρίσιμα μουσικά όργανα. Στην συναυλία του ήταν μόνο ο Nils Frahm, one-man show, που χειριζόταν ένα πλήθος μουσικών οργάνων και κονσόλων, δύσκολο να τα αναγνωρίσεις και να τα κατονομάσεις αμέσως. Ο Nils Frahm χρησιμοποιεί vintage εξοπλισμό, με τα περισσότερα μουσικά όργανα να είναι με πλήκτρα, εκτός από το Glass Αrmonica / Υδροκρυσταλλόφωνο (επίσημα Hydrodaktulopsychicharmonica!, δημιούργημα του Benjamin Franklin το 1761), το οποίο αποτελείται από μία σειρά από γυάλινα μπολ και ο μουσικός χρειάζεται να τα ακουμπάει και να τα πιέζει με βρεγμένα χέρια, θα το παρομοίαζα ως ένα άλλο είδος πιάνου.

Το κοινό όλων ήταν ο ήχος τους που εξέπεμπε στο ίδιο μήκος κύματος, η μελωδία των vintage πλήκτρων μαζί με τον αιθέριο ήχο του υδροκρυσταλλόφωνου ήταν καθηλωτικός. Ο Nils Frahm άνοιξε μια πόρτα στον καλοκαιρινό έναστρο ουρανό και μας προσκάλεσε σε μια νυχτερινή κατάδυση στο μουσικό σύμπαν του. Παρακολουθήσαμε το ιδιαίτερο χορό του καθώς κινούνταν ανάμεσα στα μουσικά όργανα, και τις γρήγορες κινήσεις των χεριών του που πήγαιναν από το ένα μουσικό όργανο στο άλλο, αγγίζοντας και ρυθμίζοντας πλήκτρα και κουμπιά, με το σώμα του να πάλλεται από την μουσική που έπαιζε μέσα του και την εξέπεμπε στα χέρια του.

Τα μουσικά κομμάτια που έπαιξε είχαν μεγάλη διάρκεια, είκοσι λεπτά με μισή ώρα, και μόνο ένα ήταν μικρό, σε σχέση με τα υπόλοιπα. Την συναυλία την ξεκίνησε με το Harmonium In The Well, παίζοντας το Glass Αrmonica και μια αγγελική μουσική μας μάγεψε την πρώτη μισή ώρα.

Στο επόμενο μέρος μας έκανε συν-δημιουργούς:  ηχογράφησε όλο το πλήθος του Ηρωδείου που με τις οδηγίες του τραγούδησαν έναν “απόκοσμο αναστεναγμό” το οποίο έπαιζε σε λούπες κατά την διάρκεια ενός κομματιού το ίδιο απόκοσμου.

Την συναισθηματική έντασή μας την εκτόνωσε με πιο χαλαρή μουσική, παίζοντας μελωδικά πλήκτρα με το κομμάτι Re, πριν μας πάρει από το χέρι και μας οδηγήσει στην επόμενη μουσική κατάδυση.

Απλός και συνεσταλμένος, με μαύρα ρούχα και ένα μαύρο τζόκεϊ, δεν ήθελε να είναι το επίκεντρο αυτός, αλλά η μουσική του. Διακωμωδώντας το encore, μας είπε ότι έφτασε η στιγμή να βγει από την σκηνή και να πρέπει να τον ζητήσουμε για να βγει ξανά. Δεν το ένοιαζε το χειροκρότημα, βγήκε και ξαναμπήκε αμέσως και μέσα στο δυνατό χειροκρότημα, λίγο πριν το τέλος, μας έπαιξε την μεγάλη του μουσική επιτυχία Says.

Ποιο είδος μουσικής θα μείνει ανεξίτηλο και θα συνεχίσει να μνημονεύεται στην πάροδο του χρόνου δεν το ξέρω και το σίγουρο είναι ότι δεν θα το μάθω. Αυτό που ξέρω επίσης σίγουρα είναι, ότι νοιώθω τυχερή που βρέθηκα στο Ηρώδειο, ήμουν κοινωνός στην μουσική του, που μου έμαθε και μου πρόσφερε έναν άλλο κόσμο να δραπετεύω.

Nils Frahm

Ωδείο Ηρώδου του Αττικού

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2023