Αρκετοί άνθρωποι είναι συνεχώς κοντά μου, και για λίγη
ώρα κάθε τόσο, μπορώ να είμαι μόνος. Θέλω την συντροφιά τους, αλλά αποζητώ και
την μοναξιά μου. Είμαι εκεί, μαζί τους, αλλά ξέρω ότι σε λίγο δεν θα είναι εδώ.
Είναι μέρα; Είναι νύχτα; Τι πιο ηλίου φαεινότερων από
αυτό. Ακόμα όμως κι αν δεν μπορούσα να το καταλάβω, αν ήμουν τυφλός φερειπείν, θα συντονιζόμουν στην συχνότητα
των πηγαινέλα. Ευκολάκι.
Τυφλός μπορεί να
μην είμαι, αλλά κάποιες φορές, νομίζω ότι περιτριγυρίζομαι από οπτασίες.
Ζωντανές, με σάρκα και οστά. Έρχονται, άλλοτε σαν αερικά να κάνουν αυτό που
τους προστάζει η φύση τους και άλλοτε σαν σίφουνες που στο πέρασμα τους γράφονται
τραγωδίες.
Βρίσκομαι πολύ
καιρό ανάμεσα σε αυτό το πλήθος, κι η ενέργειά του, θετική ή και αρνητική,
στιγμές - στιγμές με επηρεάζει και μπορεί να συμβάλει στο πως θα κυλήσει η μέρα
μου. Καταβάλλω προσπάθεια να έχω έναν καλό λόγο για τον καθέναν τους, δεν θέλω
να κακοκαρδίσω κανέναν. Όλοι κουβαλάμε τον δικό μας σταυρό, μικρό ή μεγάλο -τι
σημασία έχει για αυτόν που τον κουβαλάει; Δύο αδύνατοι ώμοι,
δυσκολεύονται να σηκώσουν και τον πιο μικρό σταυρό. Εγώ όμως είμαι δυνατός,
αντέχω ακόμα.
Περνούν οι νύχτες,
οι ώρες, οι μήνες, τα λεπτά. Πάντα περνούν και ποτέ δεν θα σταματήσουν. Οι
μέρες μου φαίνονται ίδιες, με την ρουτίνα που υπάρχει στο πρόγραμμά μου. Τότε θα φάω, τότε θα κοιμηθώ, το μενού της ημέρας το γνωρίζω από την προηγούμενη, α,
και σήμερα έχω επισκέψεις. Κι όμως, η ζωή μου σιγά – σιγά άλλαζε, περνούσε σε
μια άλλη διάσταση. Η αλλαγή ήταν αδιόρατη, ωσάν μια ρωγμή στο χρόνο που χάλκευε
την τωρινή μου πραγματικότητα. Πραγματικότητες υπάρχουν πολλές, οι οποίες
ισούνται με τις οπτικές που μπορείς να αντιληφθείς μια κατάσταση. Κι αν η
κατάσταση μεταβάλλεται, υψώστε την σε νιοστή δύναμη. Αλλιώς αντιλαμβανόμουν την
πραγματικότητα, πριν μπλεχτώ με αυτό το πλήθος, ορίζοντες ορθάνοιχτοι ήταν
χυμένοι μπροστά μου. Η πολυκοσμία όμως ενίοτε σε εγκλωβίζει και έτσι η
προοπτική μου κατάντησε μονοδιάστατη. Τι φταίνε όμως κι αυτοί; Η συναναστροφή
μας παρόλο που ήταν αναγκαία, με ορισμένους, ομολογώ, την απολάμβανα κιόλας. Φίλους
δεν μπορώ να τους πω, αλλά με κάποιους τα λέγαμε καλά.
Ήταν ένας που τον
τελευταίο καιρό με συντρόφευε όλο και πιο συχνά. Δεν ήξερα ακόμα το όνομά του
και συνήθιζε να κάθεται στην σκιά. Δεν έκανε αισθητή την παρουσία του, ήταν
διακριτικός, και αυτό γιατί όταν έπρεπε ήξερε ότι άφηνε στο πέρασμά του μια
εμβληματική αίσθηση. Η θεωρία του χάους ήταν καταλυτική για την γνωριμία μας.
Οι συζητήσεις μας υπήρξαν δαιδαλώδης, σε αντίθεση με την μονότονη εναλλαγή
διαλόγων με διάφορους του πλήθους. Μου εξίταρε το μυαλό, καταφέρνοντας να κάνει υποφερτή την καθημερινότητά μου.
Έρχονταν όταν οι άλλοι δεν ήταν εδώ και τρύπωνε σε μυστικές γωνιές όταν
πλησίαζε μια ξένη παρουσία. Ήταν το μυστικό μου. Δεν ήθελα να έχω μυστικά,
πάντοτε υπήρξα ένας αληθινός άνθρωπος και δεν περιαυτολογώ. Μου φαίνονταν
περίεργη η συμπεριφορά του και την απόδωσα στον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του. Τότε
ξεκίνησα να τον αντιμετωπίζω με σκωπτική
διάθεση, μήπως τον κάνω να λυθεί, αλλά δεν κατάφερα και πολλά.
Άρχισα τότε να
καταλαβαίνω ότι είχε έρθει με κάποιο σκοπό. Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Καρέ το καρέ, έφτασε σχεδόν στο τέλος η ταινία και το καλό το παλικάρι που ήμουν εγώ, όδευα με την καθοδήγησή του σ΄ ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Δεν είχα περιθώρια διαφυγής,
στένευαν, και την διάθεσή μου να αντιδράσω σίγουρα κάπου την έχασα στην πορεία.
Ήταν δελεαστικός ο αιθέριος κόσμος που με έμπαζε, σαν το ναρκωτικό που κυλάει στο
αίμα σου. Δεν ήθελα να αφήσω αυτά που ήδη ήξερα. Τα χιλιοειπωμένα κουβαλάνε
μυριάδες αναμνήσεις, που ισούνται με τα στόματα που έχουν ειπωθεί. Αυτός όμως
με έστελνε στην λήθη. Δεν ήθελα, αλλά πώς να αντισταθώ; Είπαμε, σαν ναρκωτικό
στο αίμα σου. Σαν ναρκωτικό.. Κι αυτή την ώρα διάλεξε να βγάλει στο φως τα
σχέδια που είχε κάνει για μένα: είχε ζωγραφίσει μια πνοή ανέμου να δραπετεύει
απ΄ τα χείλη μου, καθώς σφράγιζα τα μάτια.
"Ναι, είπε, και το απόγευμα, αφού θα έχουμε πουλήσει όσο χυμό καρύδας μας κάνει κέφι, θα γυρίζουμε στο σπίτι μας, κολλημένοι απ' τον ιδρώτα και χαρούμενοι, και θα κάνουμε έρωτα με τις ώρες, κι ύστερα θα βάζουμε τα καλά μας, εσύ ένα λευκό φόρεμα κι εγώ ένα λευκό κοστούμι και θα βγαίνουμε έξω, λαμποκοπώντας από την κορφή ως τα νύχια, κι όλη νύχτα θα ανεβοκατεβαίνουμε τον Βόσπορο σε μια βάρκα με γυάλινο πάτο."
"...τις μικρές συνήθειες που μνημόνευαν την πρηγούμενη ημέρα και προφήτευαν την επόμενη, αν και στ' αλήθεια ήταν όλα μια ψευδαίσθηση, ακριβώς όπως και η στερεά ύλη είναι μια ψευδαίσθηση, όπως το σώμα μας είναι μια ψευδαίσθηση, παριστάνοντας ότι είναι ένα πράγμα, ενώ στην πραγματικότητα είναι εκατομμύρια εκατομμυρίων άτομα σε διαρκή κίνηση, κάποια έρχονται, κάποια μας εγκαταλείπουν για πάντα..."
