Με
τα ισχύοντα μέτρα του Covid στον χώρο και με την απαραίτητη μάσκα στο πρόσωπο
των Ελλήνων αλλά και των πολλών τουριστών θεατών, η συναυλία ξεκίνησε λίγα
λεπτά μετά τις 21:30. Ήταν η πρώτη κοινή εμφάνιση των αδερφών Eno, αν και
συνεργάζονται από το 1983, και μία από τις σπάνιες εμφανίσεις του Brian Eno,
του μύθου της ambient μουσικής. Αφορμή της συναυλίας στάθηκε το άλμπουμ τους
«Mixing Colours» που κυκλοφόρησαν κατά την διάρκεια της πρώτης καραντίνας, τον
Μάρτιο του 2020.
Στο ξεκίνημα μας ανακοίνωσε ο Roger Eno ότι απόψε θα παίξουν για
τους θεούς και από τις πρώτες νότες τους η μουσική εναρμονίστηκε με τον αρχαίο
χώρο του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού. Η σκηνική τους παρουσία ήταν λιτή: στα
αριστερά της σκηνής ο Brian πήρε θέση στα πλήκτρα, με τον μουσικό συνεργάτη του
Peter Clivers καθισμένο δίπλα του (που πήρε στην πορεία πιο ενεργό ρόλο όταν ο
Brian ξεκίνησε να τραγουδάει) και στα δεξιά ο Roger έκατσε πίσω από το πιάνο.
Η
minimal μουσική τους διαχέονταν αρμονικά στον χώρο του ωδείου, η μελωδία του
πιάνου με το λεπτεπίλεπτο «ντύσιμό» της με μουσικά εφέ, προσέδιδε στην
ατμόσφαιρα μια ονειρική διάσταση. Η σιωπή ανάμεσα από την μία σύνθεση στην άλλη
του «Mixing Colours», γέμιζε από τα χειροκροτήματα του κοινού που μας
επανάφεραν σε μια, γλυκιά πλέον, πραγματικότητα. Προς το τέλος του πρώτου
μέρους της συναυλίας, που ήταν ως επί το πλείστον αφιερωμένο στο άλμπουμ, βγήκαν
στην σκηνή και τα άλλα δύο μέλη του μουσικού συνόλου της βραδιάς. Ήταν η Cécile
Eno, κόρη του Roger, που η αιθέρια φωνή της θα μπορούσε να ανήκει σε μια νύμφη
που υμνεί του θεούς και ο γνωστός μουσικός Leo Abrahams, που οι υπέροχοι ήχοι
της κιθάρας του συμμετείχαν στο δεύτερο μέρος, που αποτελούνταν από νέα
ακυκλοφόρητα κομμάτια και παλιές τους επιτυχίες.
Ο Brian Eno σοβαρός, με ανοιχτόχρωμο ντύσιμο, μοίρασε την ήρεμη
δύναμη του στα πλήκτρα και στην ερμηνεία μερικών τραγουδιών και ο Roger Eno με
το κόκκινο παντελόνι του και με μια νότα παραπάνω ξεγνοιασιάς στην επικοινωνία
του με το κοινό, μας ταξίδεψε κυρίως με τις νότες του πιάνου. Το μουσικό μας
ταξίδι εισχώρησε στον χωροχρόνο μέσω του ακορντεόν και του γιουκαλίλι που
έπαιξαν αντίστοιχα ο μπαμπάς Roger κι η κόρη του Cécile
Eno, αλλά και με την βοήθεια του
φωτισμού. Η συναισθηματική ατμόσφαιρα της μουσικής ζωντάνεψε τα χρώματά της, με
τα πολύχρωμα φώτα να βάφουν το ίδιο την ψυχή μας με τον ιερό χώρο του αρχαίου
ωδείου.
Η
συναυλία τέλειωσε λίγο πριν τις έντεκα και στο σεμνό encore που έγινε λίγο πριν
το τέλος, εκδηλώθηκε η αγάπη και ο ενθουσιασμός του κόσμου που παρακολουθούσε.
Ο Brian Eno εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του, μας εκμυστηρεύτηκε ότι το
διοργανωτικό μέρος της συναυλίας αποδείχθηκε δύσκολο στον καιρό της πανδημίας
που ζούμε και το να είναι εκεί μπροστά μας ήταν το εύκολο κομμάτι.
Η
λεπτεπίλεπτη μουσική τους ενδείκνυται για προσωπική ακρόαση, που θα
μεγιστοποιούσε ακόμα περισσότερο την αίσθηση της απόλαυσης που μπορεί να
προσφέρει. Η μετάβαση των μουσικών μερών του άλμπουμ που γίνονταν μέσω των
ενθουσιωδών χειροκροτημάτων, ο σποραδικός ήχος από βεντάλιες λόγω της
αποπνικτικής ζέστης και η δυσοίωνη ηχώ ενός συναγερμού που πήρε πρόσκαιρα μέρος
στην ονειρική μουσική ατμόσφαιρα, έδωσε μια ρεαλιστική υφή στην λύτρωση που
προσέφερε η μουσική τους, όπως στην αρχαία τραγωδία που στο τέλος της πάντα
έρχεται η λύση.
Roger & Brian Eno – Blonde
(Η πρώτη δημοσίευση του κειμένου έγινε στο sinavlia.gr)
